Ημίθεοι... αθλητές

Η επιτυχία της Άννας Κορακάκη στους ολυμπιακούς αγώνες της Βραζιλίας γέμισε όλους τους Έλληνες με χαρά και υπερηφάνεια. Η χρυσή ολυμπιονίκης ήταν η μόνη (μαζί πλέον με τον Λευτέρη Πετρούνια) που κατάφερε να κερδίσει την πρώτη θέση για την Ελλάδα στο Ρίο. Η νίκη αυτή καθίσταται ακόμα πιο αξιοσημείωτη λόγω των δυσχερειών που αντιμετώπισε η αθλήτρια τόσο κατά την προετοιμασία της όσο και κατά το ταξίδι της στην Βραζιλία με την μηδενική υποστήριξη του Ελληνικού κράτους.

Όλα καλά ως εδώ. Το τι επακολούθησε της νίκης της, όμως, είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση. Μια υπόθεση η οποία συνοψίζει την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας και την αμφίσημη αντιμετώπιση της αριστείας. Αρχικά, η υποδοχή της στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» ομοίαζε με την υποδοχή αρχηγού κράτους. Υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη έδωσαν το παρόν για να την καλωσορίσουν και να της δώσουν λουλούδια.

Παράλληλα η Νέα Δημοκρατία Πετρούπολης με ανάρτηση της στο facebook (η οποία διαγράφηκε ευτυχώς άμεσα) τοποθέτησε την αθλήτρια πάνω σε φόντο με το χρώμα και τα διακριτικά του κόμματος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η πολιτική-οικονομική εξουσία συνδέεται με τον αθλητισμό. Κατ’αρχάς, με πρόφαση την δημιουργία διοργάνωση αθλητικών γεγονότων έχουν σημειωθεί πολλάκις καταχρήσεις δημοσίου χρήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η προετοιμασία για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004 στην Αθήνα οι οποίοι έδωσαν την ευκαιρία για να βρεθούν πολλές μίζες και κονδύλια στις τσέπες ιδιωτών παρά για την αναβάθμιση και συντήρηση των αθλητικών υποδομών στην χώρα όπως αποδεικνύει και η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι εν λόγω εγκαταστάσεις 12 χρόνια μετά.

Επίσης η εκμετάλλευση των επιτυχιών στα αθλητικά δρώμενα από την πολιτική εξουσία αποτελεί, δυστυχώς, συχνό φαινόμενο. Η θέσπιση προνομίων όπως η απονομή θέσης αξιωματικού στις ένοπλες δυνάμεις για τους ολυμπιονίκες εντάσσεται σε μια τέτοια λογική.

Ωστόσο η προνομιακή αντιμετώπιση των ολυμπιονικών ξεπερνά τα όρια της πολιτικής εξουσίας καθώς πολλές φορές η κοινωνία τους επιφυλάσσει ιδιαίτερη μεταχείριση. Πολλοί αθλητές έχουν εξαργυρώσει τις επιτυχίες τους στα στάδια με μια θέση στην Βουλή.

Επιπροσθέτως, τα άτομα του περίγυρου των αθλητών ωστόσο θέλουν να προσελκύσουν τα φώτα της δημοσιότητας. Επί παραδείγματι, το πανεπιστήμιο Μακεδονίας φωταγωγήθηκε ολόκληρο το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης προκειμένου να γιορτάσει και αυτό την επιτυχία της αθλήτριας η οποία απλώς φοιτά στο εν λόγω πανεπιστήμιο.

Από την άλλη μεριά τα ΜΜΕ φρόντισαν για άλλη μια φορά να αναδείξουν την έλλειψη θεματολογίας αυτή την περίοδο του χρόνου αφού ασχολήθηκαν από τις αντιδράσεις της οικογένειας της Κορακάκη μέχρι και το ζεϊμπέκικο που «έριξε» στο πανηγύρι για τα δύο μετάλλια.

Η αθλήτρια αναδείχθηκε σε εθνική ηρωίδα η οποία αντιπροσώπευσε με σθένος ολόκληρο τον ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό στην Βραζιλία. Ξαφνικά όλη η προσωπική της προσπάθεια έγινε προσπάθεια ολόκληρου του έθνους. Ενός έθνους που λίγο πριν την κατάκτηση του μεταλλίου δεν ήξερε καν ότι αγωνίζεται στο Ρίο. Ενός έθνους που δεν ήξερε καν ότι η σκοποβολή αποτελεί ολυμπιακό άθλημα. Ενός έθνους που δεν της έδωσε την παραμικρή βοήθεια προκειμένου να διακριθεί. Ενός έθνους που γκρέμισε τις αυτοσχέδιες πρόχειρες εγκαταστάσεις στις οποίες προετοιμαζόταν η ολυμπιονίκης, αφού κατόρθωσε να πάρει δύο μετάλλια.

Το «εμείς» ιδιοποιήθηκε για ακόμα μία φορά το «εγώ» και όλοι είναι ευτυχισμένοι. Πολλοί αθλητές όμως θα συνεχίσουν να αθλούνται με μόνη διέξοδο από τις δυσμενείς και αντίξοες συνθήκες να αποτελεί -όπως φαίνεται- η κατάκτηση ενός μεταλλίου στους ολυμπιακούς αγώνες.